همزمان با درگیری ها و نبردهای میدانی، نزاع های لفظی نیز میان دولت مرکزی و طالبان در افغانستان افزایش یافته است. در آخرین موضع گیری ها، سهیل شاهین، سخن‌گو و عضو هیات گفت‌وگوکننده طالبان در قطر، گفته تا زمانی که اشرف غنی، رئیس جمهور مستقر افغانستان کنار نرود و حکومت جدیدی از طریق مذاکره سر کار نیاید، صلح در افغانستان برقرار نخواهد شد. همچنین وی تاکید کرده که طالبان به دنبال انحصار قدرت در افغانستان نیست و اگر یک دولت قابل قبول برای همه طرف‌ها، به میان بیاید، آنها سلاح‌های خود را به زمین خواهند گذاشت.
از سوی دیگر در حالی که ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان گفته بود که حدود ۹۰ درصد مرزهای افغانستان تحت کنترل آنها است، اما وزارت دفاع افغانستان این ادعای طالبان را «یک دروغ محض» دانست. فواد امان، سخنگوی وزارت دفاع افغانستان تاکید کرد که این تبلیغات بدون «هیچ پایه و اساسی» مطرح شده‌اند و مرزها، شهرهای اصلی و محورهای اصلی همچنان تحت کنترل نیروهای امنیتی افغانستان قرار دارند.
بر اساس برآورد ژنرال مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا، طالبان «حدود نیمی» از ولسوالی های افغانستان را كنترل می كنند اما هیچ یك از شهرهای بزرگ این كشور را در اختیار ندارند. به نظر می رسد این برآورد تا حد زیادی واقع بینانه تر از تخمین هایی است که در مواضع دولت افغانستان و طالبان مشاهده می شود. آمریکایی ها که با خروج غیر مسئولانه خود از افغانستان، عملا این کشور را درگیر آشوب و نا امنی کرده اند، ضمن اعتراف مکرر به شکست خود، آینده ای تیره و تار برای افغانستان متصور هستند. به عنوان مثال، رایان کراکر سفیر پیشین آمریکا در افغانستان، وی در پاسخ به این پرسش که آیا طالبان، داعش و القاعده خلاء ایجاد شده در افغانستان را پس از خروج نظامیان خارجی پر خواهند کرد یا خیر گفت: «آنها دقیقا در پی همین بوده اند و دارند این کار را انجام می دهند. ما قطعا در جنگ پیروز نشدیم و آنچه را بدست آمده بود به دشمنان مان سپردیم. بحث فرایند گفتگو از همان ابتدا تا پایان بر سر تسلیم شدن (آمریکا) بود؛ درباره ی حل و فصل ماجرا گفتگو نمی کردیم؛ اساسا داشتیم به طالبان می گفتیم ببینید ما داریم لباس هامان را از تن مان در می آوریم و تلاش می کنیم خیلی زود کارمان را به پایان برسانیم پس لطف کنید و در مسیر خروج (از افغانستان) به ما تیراندازی نکنید. خودتان هر کاری می خواهید انجام بدهید مختارید! این چیزی است که آنها (طالبان) در دو دهه ی گذشته تقاضا می کردند. آنها (طالبان) پس از دو دهه سرگردانی در کوه و بیابان، مهربان تر و نرم خوتر نشده اند. القاعده هم همینطور. طالبان، کشور را تسلیم کرد به جای آنکه القاعده را تسلیم کند. پس طالبان و القاعده با هم بازگشته اند و ما پس از 20 سال شاهد استقرار نیروهایی هستیم که رویداد یازدهم سپتامبر سال 2001 را رقم زدند.»
