چشم‌انداز صلح میان ترکیه و پ‌ک‌ک پس از پیام اوجالان

نشریه ره نگاشت

اوجالان در پیام خود، بر ضرورت تحکیم روابط برادرانه کرد و ترک و استقرار دموکراسی به عنوان شرطی اساسی برای پایداری و همزیستی مسالمت‌آمیز میان این دو گروه قومی تاکید کرد. اوجالان همچنین اعلام کرد که سقوط سوسیالیسم در دهه 1990، کاهش انکار هویت کردها و غیره باعث شده است که حزب کارگران باید معنای دیگری برای وجود خود پیدا کند. از این رو، او انحلال پ‌ک‌ک را ضروری دانسته و بر تشکیل کمیته‌ای برای تصمیم‌گیری در مورد خلع سلاح تاکید کرده است.

با این حال، با توجه به پیچیدگی‌های تاریخی، سیاسی و اجتماعی موجود، این پرسش اساسی مطرح می‌شود که آیا این پیام می‌تواند واقعاً منجر به صلحی پایدار شود؟ به خصوص که در سال های گذشته، چندین دور مذاکره میان طرفین برگزار شده است. آخرین دور این مذاکرات در سال 2011 آغاز شد و در سال 2013 به توافقات مهمی منجر شد. با این حال، این توافقات به دلیل از دست دادن اکثریت پارلمان توسط حزب عدالت و توسعه، شکل‌گیری ائتلاف‌هایی با احزاب ملی‌گرای رادیکال، و مسائل مرتبط با کوبانی و طرح خودگردانی کردهای سوریه، پایدار نماند و جنگ مسلحانه در سال 2015 از سر گرفته شد.

اکنون، پس از گذشت یک دهه، مجدداً فرایند صلح با ابتکار دولت باغچلی، رهبر حزب رادیکال حرکت ملی، و حمایت رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، آغاز شده است. در این بین بیانیه عبدالله اوجالان و تحولات در حال وقوع در حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک)، نه تنها یک رویداد داخلی صرف در این سازمان محسوب نمی‌شود، بلکه دارای پیامدهای عمیق و گسترده‌ای برای سیاست داخلی ترکیه، روابط بین‌المللی این کشور، و به طور کلی، آینده منطقه خواهد بود. درک این پیامدها و پیش‌بینی روندهای آتی، نیازمند تحلیل دقیق و جامع از زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، و امنیتی مرتبط با این تحولات است.